W historii polskiego wojska jest wielu wybitnych dowódców. Mieliśmy to szczęście, że w czasach odzyskiwania niepodległości a chwilę później w obronie suwerenności, mogli brać czynny udział. Jednym z nich, może mniej znanym, jest Daniel Konarzewski. Był on jednym z nielicznych generałów z armii zaborczych, cenionym przez marszałka Józefa Piłsudskiego i szanowanym przez podwładnych. Znakomity wychowawca przedwojennego korpusu oficerskiego i twórca jego esprit de corps.
Urodził się 21 sierpnia 1871 w Petersburgu. Absolwent II Korpusu Kadetów w Moskwie i Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. W latach 1888–1907 w armii rosyjskiej, ukończył równolegle studia w Instytucie Archeologicznym Uniwersytetu Petersburskiego i pięć semestrów prawa. Od 1907 administrował własnymi majątkami.
W 1914 zmobilizowany do armii rosyjskiej, dowodził na froncie 363 Pułkiem Piechoty i 89 Brygadą Piechoty.
Od listopada 1917 w I Korpusie Polskim na Wschodzie, m.in. dowódca brygady w 1 Dywizji Strzelców Polskich. Od stycznia 1919 do kwietnia 1921 dowódca 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, Grupy Wielkopolskiej, 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (przemianowanej na 14 Dywizję Piechoty). Następnie zastępca dowódcy, później dowódca Wojsk Litwy Środkowej.
W tym miejscu należy przypomnieć pewne wydarzenie. 16 lipca 1920 r. została 14 Dywizja Piechoty pod miasteczkiem Sieniawką ziemi Mińskiej okoloną przeważającymi siłami wroga. Drogi i szosa na zachód zostały odcięte a mosty spalone. Groźba położenia zwiększyła się jeszcze, gdy Dywizja weszła w bezbrzeżne lasy, a bolszewicy, nie mogąc orężem zmóc Dywizji podpalili lasy. Położenie stawało się rozpaczliwe, żołnierze dusili się od dymu, a przy tym artyleria bolszewicka wytężała wszystkie swe siły, by z płonących lasów uczynić prawdziwe piekło. Wtedy gen. Konarzewski spokojny, pełen otuchy, zjawia się wśród swoich żołnierzy w najbardziej zagrożonym miejscu i prowadzi ich osobiście przez palący się las. Na czele dwóch pułków uderza gwałtownym atakiem na otaczający go pierścień, przepędza pułki bolszewickie i toruje wolną drogę dla Dywizji. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 19 lipca 1922)
W latach 1923–1925 dowódca Okręgu Korpusu nr I. Od lipca 1926 I wiceminister spraw wojskowych i szef Administracji Armii. W latach 1931–1935 Inspektor Armii.
Zmarł 3 kwietnia 1935 w Warszawie. Pochowany na Litwie, w krypcie kaplicznej w Punżankach. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 584).
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
