O swojej pracy mówił: Ja w książki się wgłębiam. Jestem miłośnikiem tego, co zapieczętowane, wykrywania tego, co ukryte, odgadywania tego, co zagadkowe. Jestem w tym mistrzem, mogę powiedzieć niezrównanym. Matka nauczyła mnie liter, jak miałem trzy lata. Ojciec, jak zauważył, że ja sylabizuję, zabrał się za naukę czytania już prawdziwego. Czytałem dużo, szybko przyswajałem wiedzę, więc ojciec był ze mnie bardzo zadowolony. - wspominał dzieciństwo.
Syn pisarza Wiktora Gomulickiego i Franciszki Żelewskiej z d. Matuszewskiej. Uczył się w warszawskim Gimnazjum Michała Kreczmara oraz Gimnazjum Towarzystwa Szkół Pracy w Ostrowie pod Wieleniem, maturę uzyskał w warszawskim Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego (1928).
Chciałem iść na historię. Interesowałem się średniowieczem. Przeczytałem wszystkie dostępne prace dotyczące polskiego średniowiecza – mówił Juliusz Wiktor Gomulicki. – Znałem średniowieczną łacinę. Przestudiowałem Galla Anonima we wszystkich dostępnych tłumaczeniach. Jednym słowem – tyle tego wiedziałem, że już po dwóch latach mogłem pisać pracę magisterską – wspominał.
Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a także na Akademii Nauk Politycznych (Wydział Dyplomatyczno-Konsularny) i tajnym Uniwersytecie Warszawskim (psychologia i socjologia).
Debiutował w 1935 r. tekstem pt. „Nauczyciel Norwida” (publikacja: „Myśl Narodowa”, nr 17). W latach 1935–1939 był członkiem redakcji encyklopedii Ultima Thule, współpracował też z pismem „Pion” (1935-1936). Następnie należał do zespołu redakcyjnego „Ateneum” (1938–1939).
W czasie II wojny światowej był działaczem konspiracyjnym, należał do podziemia kulturalnego. Prowadził dwa antykwariaty książkowe, publikował konspiracyjne wydania twórczości Norwida, Żeromskiego czy Wiktora Gomulickiego. Jako żołnierz AK wziął udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944–1945 był jeńcem oflagów niemieckich (Grossborn, Sandbostel).
Od grudnia 1945 do 1946 był naczelnikiem Wydziału Upowszechniania Literatury w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W latach 1947–1948 był kierownikiem działu wydawniczego Centralnego Instytutu Kultury. Następnie był zastępcą red. naczelnego i redaktorem naczelnym „Nowych Książek” (1949-1953). W 1957 r. był współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Książki.
Od 1957 r. współpracował stale z „Rocznikiem Literackim”, prowadząc tam działy: „Oświecenie” (1957-1964), „Wiedza o książce. Bibliografia. Encyklopedie. Słowniki” (1957-1968), „Pamiętniki. Wspomnienia” (1973-1977), „Literatura w informatorach. Miscelanea literackie” (od 1979 r.). Wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Encyklopedii współczesnej PWN”, redagując tam dział literatury i sztuki (1957-1959).
W latach 1957–1960 publikował w „Nowych Książkach” cykl pt. Podróże po Szpargalii. Mieszaniny literacko-obyczajowe, zawierający przedruki i pierwodruki tekstów (z autorskim komentarzem) Józefa Ignacego Kraszewskiego, Antoniego Magiera, Teofila Lenartowicza, Adama Naruszewicza, Stanisława Trembeckiego, Cypriana Kamila Norwida.
W latach 1957–1960 i 1983–1985 był wykładowcą literatury i tekstologii na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1961–1965 był radnym Stołecznej Rady Narodowej. Był ponadto recenzentem w Państwowym Instytucie Wydawniczym, pracownikiem Instytutu Badań Literackich PAN, doradcą naukowym Ossolineum. W 1983 r. otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (promotor: prof. Mieczysław Klimowicz). W roku 1994 otrzymał tytuł honorowego obywatela miasta Warszawy, jednak odmówił jego przyjęcia.
Jako edytor zajmował się przede wszystkim twórczością Norwida, opracowując jego Pisma wybrane (t. 1-5, 1968, 1980) oraz Pisma wszystkie (t. 1-11, 1971-1976). Jego zainteresowania badawcze dotyczyły głównie literatury oświecenia i XIX w. oraz historii Warszawy.
W 90. rocznicę urodzin Gomulickiego opublikowano specjalny numer pisma „Kronika Warszawy” (ISSN 0137-3099, nr 3-4 [109-110]/1999), poświęcony jego życiu i twórczości.
Mieszkał w Warszawie przy ul. Krasińskiego 18 na Żoliborzu. Pochowany 17 lipca 2006 r. na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Wybrane publikacje: "O starej i nowej Warszawie" (Wiedza Powszechna 1952), "Trzysta lat książki o Warszawie (1643-1944)" (1961), "Uschła gałąź. O Józefie Lubomirskim (z Dubna), jego rodzinie i jego pamiętnikach" (1975), "Baudelaire a Hoene-Wroński: na marginesie nieznanego listu Baudelaire'a 1854" (Muzeum Literatury, 1983), "Kępa niezapominek. Przygoda z zagadkowym rękopisem Norwida" (Galeria "Parawany", 1996), "Podróże po Szpargalii: mieszaniny literacko-obyczajowe" (Więź, 2010).
Wszelkie materiały zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.
