Następca Żeromskiego? tak sądzono w okresie międzywojennym. Potem sława powoli gasła. 24 lutego 1885 roku w rodzinie lekarza, publicysty i dyrektora teatru Juliana Mariana Bandrowskiego oraz śpiewaczki i pianistki Heleny Kaden przyszedł na świat syn. Rodzice postanowili nadać mu imię Juliusz. Prawdopodobnie mało kto mógł wtedy przepuszczać, że stanie się on jednym z najgłośniejszych pisarzy dwudziestolecia międzywojennego. Nikt nie mógł też wiedzieć, że aby odróżnić się od swojego brata Jerzego, publicysty, przyjmie nazwisko Kaden-Bandrowski.
Początki edukacji Kadena-Bandrowskiego nie zapowiadały, że w przyszłości stanie się jednym z najwybitniejszych prozaików międzywojnia. Przygotowywał się do kariery pianistycznej, studiował w Krakowie i Lwowie, później – od roku 1907 – kontynuował studia w Lipsku i Brukseli. Wspierała go w tym rodzina zwłaszcza stryj Aleksander Bandrowski, słynny baryton operowy, oklaskiwany w mediolańskiej La Scali i w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Na przeszkodzie w muzycznym rozwoju stanęła przeszłość: doznane w dzieciństwie złamanie ręki, które uniemożliwiło mu stanie się wirtuozem.
W tym samym 1907 roku Kaden-Bandrowski podjął decyzję o rozstaniu się z fortepianem, rozpoczynając w Brukseli studia filozoficzne. Wtedy też w prasie wychodzącej na terenach dawnej Polski zaczęły się ukazywać jego pierwsze dziennikarskie wprawki: recenzje, szkice krytyczne i publicystyczne artykuły. W tym czasie zetknął się z młodymi emigracyjnymi działaczami niepodległościowymi (zwano ich lelewelczykami), blisko związanymi z PPS-Frakcją Rewolucyjną.
W 1911 roku ukazała się pierwsza powieść Kadena-Bandrowskiego. Nosiła tytuł "Niezguła" i została życzliwie przyjęta przez znawców literatury. W tym samym czasie ukazał się także zbiór nowel zatytułowany "Zawody". Dwa lata później opublikowano następną powieść: "Proch".
Kaden do Krakowa przyjeżdża przed wybuchem I wojny światowej i nie ma już żadnej wątpliwości, że twardo stoi po stronie czynu narodowowyzwoleńczego Józefa Piłsudskiego. Pisuje artykuły do tygodnika socjalistycznego „Naprzód”, który ukazywał się od 1892 aż do 1948 r. Zaraz po wybuchu Wielkiej Wojny, Kaden wstąpił do I Brygady. I jakby tego było mało, zostaje jednym z adiutantów Dziadka. W Legionach Juliusz dosłużył się awansu na kapitana 5. Pułku Piechoty.
Świt Niepodległości zastał Kadena w Krakowie, gdzie legionista rozpoczął od września 1918 r., z polecenia Piłsudskiego, działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. Józef Piłsudski nie mógł zapomnieć o swoim towarzyszu broni. W odrodzonej ojczyźnie Juliusz Kaden-Bandrowski obejmuje stanowisko szefa Biura Prasowego Naczelnego Dowództwa i zostaje redaktorem tygodnika „Żołnierz Polski”. W 1919 r. bierze udział w wyprawie na Wilno, a wiosną 1920 r. wkracza z Piłsudskim do Kijowa. Te i następne działania wojenne, związane z wojną polsko-bolszewicką, Kaden dokumentuje swoim znakomitym piórem. Literackie komunikaty z pół bitewnych – jak nazywa te szkice i opowieści Artur Hutnikiewicz – ukazywały się na bieżąco w „Żołnierzu Polskim”.
To oczywiście tylko fragment ciekawego życiorysu. Polecamy biografię Juliusza Kaden-Bandrowskiego w dziale historia-kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej.
JULIUSZ KADEN-BANDROWSKI W DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ