Dziś mija 44 rocznica śmierci Władysława Tatarkiewicza.
Umiejętność porządkowania pojęć i troska o jasność wykładu sprawiły, że Władysław Tatarkiewicz uważany jest za najwybitniejszego polskiego historyka filozofii. - Żyłem jakby w dwóch epokach. Urodziłem się w ciężkich warunkach niewoli, gdy uczniów karano za rozmowy w języku polskim. Potem nieoczekiwanie się to zmieniło – mówił w archiwalnym nagraniu Polskiego Radia prof. Władysław Tatarkiewicz. – Morał z tego taki, że nie należy rozpaczać zbyt wcześnie. Mądry Seneka mówił, że za dużo martwi się ten, który martwi się za wcześnie.
Zainteresowania naukowca obejmowały zarówno historię starożytną, średniowieczną i nowożytną filozofię i estetykę, a także historię sztuki, zwłaszcza klasycystycznej. Nie tylko znakomita umiejętność porządkowania zjawisk kulturowych, ale także łatwy do zrozumienia język sprawiły, że Tatarkiewicz stał się najwybitniejszym polskim historykiem filozofii. Chociaż „Historia filozofii” jest najbardziej znanym dziełem Tatarkiewicza, to najwięcej badacz zrobił dla historii estetyki, jako działu filozofii.
- Nie znoszę organicznie rzeczy niejasnych i mętnych. "Historia filozofii" jest ujęciem dawnych filozofów z mojego punktu widzenia. Wybrałem to, co zdawało mi się najjaśniejsze, najprostsze i najbardziej przemawiające do zdrowego rozsądku – wspominał profesor prace nad książką.
Tatarkiewicz badał m.in. historię pojęć ważnych dla naszej kultury, takich jak dobro, szczęście, piękno czy przeżycie estetyczne. Interesowała go ewolucja tych pojęć, ich zróżnicowanie i zmiana ich znaczenia w ciągu wieków. Historia pojęć, idei filozoficznych, estetycznych, etycznych – to była domena, której poświęcił życie naukowe.
Jako biograficzną ciekawostkę można dodać, że praca "O szczęściu" ciesząca się wielką popularnością nie tylko w kręgu filozofów, paradoksalnie była pisana w latach hitlerowskiej okupacji w Warszawie. To świadczy o badawczym dystansie wielkiego naukowca i erudyty potrafiącego przełożyć na język współczesny teksty filozoficzne z bardzo odległych epok, które z trudnością się takiemu zabiegowi poddają. W niej znawcy tematu dopatrują się emanacji poglądów, kkoncepcji filozoficznej Tatarkiewicza, która miała być w swym założeniu twórczą (lecz nie eklektyczną) syntezą dotychczasowych ujęć.
W 1931 r. we Lwowie opublikował pierwsze dwa tomy monumentalnej i chyba najbardziej znanej Historii filozofii. Rękopis trzeciego tomu spłonął podczas Powstania Warszawskiego. Ostatecznie tom trzeci został przez autora odtworzony po wojnie i wydany w 1950 r. Zaraz po ukazaniu się książki komuniści wprowadzili zakaz jej sprzedaży, który obowiązywał do 1957 r. W latach 50 – tych, po odebraniu profesorowi wykładów ze studentami, powstało kolejne wielkie dzieło, uważane za ukoronowanie dorobku naukowego Władysława Tatarkiewicza. Mowa tu o trzytomowej Historii estetyki, po raz pierwszy wydanej w latach 1960 – 1967.
"My wszyscy w szeregach katolickich: biskupi, kapłani, alumni seminariów duchownych uważamy się za uczniów zasłużonego Profesora" - pisał po jego śmierci 4 kwietnia 1980 roku kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Władysław Tatarkiewicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
