Juliusz Osterwa - znakomity aktor, reżyser, teoretyk teatru, twórca jednego z najważniejszych nurtów na scenie polskiej. Założyciel eksperymentalnego Teatru Reduta. "Bóg stworzył teatr dla tych, którym nie wystarcza Kościół" – to najsłynniejsze powiedzenie twórcy, którego celem było "odszukanie polskiego oblicza teatru, wykształcenie artystów ofiarnych i bezinteresownych". Urodził się 23 czerwca 1885 roku w Krakowie.
Właściwie nazywał się Julian Andrzej Maluszek, pochodził z niezamożnej rodziny. Uczył się w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Nie otrzymał jednak promocji do maturalnej klasy i porzucił szkołę na rzecz teatru, który dawał możliwość zarobkowania. W 1904 roku wstąpił do Teatru Ludowego i przyjął sceniczny pseudonim Juliusza Osterwy zaproponowany mu przez Leona Schillera, gimnazjalnego kolegę. Na krakowskiej scenie poznał m.in. Józefa Węgrzyna, Marię Dulębiankę i Stefana Jaracza. Od 1905 roku występował jako parodysta w "Zielonym Baloniku". Słynny był jego talent naśladowczy, który pozwalał mu na doskonałe karykaturowanie stylu gry znanych aktorów.
W 1905 roku został zaangażowany przez Ludwika Solskiego do krakowskiego Teatru Miejskiego. Później grał na scenie teatru poznańskiego (1906-1907) i teatru wileńskiego (1907-1909). W tym czasie dużo podróżował, odwiedził m.in. Szwajcarię, Włochy, Austrię, Francję, Grecję i Niemcy, gdzie poznawał niemiecki teatr, w Berlinie zachwycił się ideą teatru kameralnego reprezentowaną przez Kleines Theater.
W 1910 roku przeniósł się do Warszawy, został zaangażowany do zespołu warszawskiej farsy. Młody aktor, obdarzony niezrównanym wdziękiem, wytwornością, elegancją i dowcipem celował w rolach amantów: ckliwych kochanków i wesołych uwodzicieli. Wkrótce uzyskał ogromną popularność w lekkim repertuarze komediowym i farsowym. W 1912 roku zagrał swoją przebojową, z ducha romantyczną rolę, która rozsławiła go w całym kraju. Wcielił się w postać Księcia Reichstadtu w Orlęciu Edmonda Rostanda w Teatrze Wielkim.
Jednak Osterwa równocześnie myślał o innym teatrze, przygotowywał się do poważniejszych ról w ambitnym repertuarze. Na początku pierwszej wojny grał w Teatrze Rozmaitości, z sukcesem wyreżyserował na tej scenie "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego (1915). Wkrótce jednak jako poddany austriacki został deportowany w głąb Rosji, do Samary. Na wygnaniu Osterwa nie zaniechał pracy teatralnej. W Moskwie aktor zapoznał się z ideami głoszonymi przez Moskiewski Teatr Artystyczny Konstantego Stanisławskiego, którego poznał osobiście. Miał także okazję rozmawiać z innym reformatorem rosyjskiego teatru - Aleksandrem Tairowem. W 1916 roku przeniósł się do Kijowa. Został kierownikiem artystycznym tutejszego Teatru Polskiego.
Tym okresie Osterwa był już aktorem, któremu daleko było do jakiejkolwiek maniery i "szerokiego gestu". Grał realistycznie, subtelnie, czasami poetycko, ze zrozumieniem tekstu i bardzo precyzyjnie. Doskonale radził sobie z wierszem, który podawał bez deklamatorskiego patosu, wykorzystywał także szept.
Co było dalej można przeczytać w dziale historia-kultura Polonijnej Agencji Informacyjnej.
JULIUSZ OSTERWA W DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
