"Nieraz był skłócony ze sobą. Był i gwałtowny, i bardzo łagodny, i niesłuchanie dobry i zawzięty. Był człowiekiem dziwnym i nie tak prostym, jak go nieraz robią" - opisywała ojca Janina Kasprowicz " Był pod każdym względem złożony, było w nim tyle elementów. Aż dziwnie, że to się wszystko razem jakoś sprzęgało. Prawdopodobnie nieraz na tym cierpiał". 1 sierpnia przypada 98. rocznica śmierci jednego z największych polskich literatów przełomu XIX i XX w.
Jan Kasprowicz tworzył już od wczesnej młodości, lecz pierwszy tomik poezji wydał dopiero w 1889 r. W jego pierwszych dziełach wybrzmiewa idea pozytywistyczna, mająca poprawić los brutalnie przez samego autora opisywanego życia ubogich mieszkańców wsi. Gdy przeprowadził się do Lwowa, zajął się dziennikarstwem, krytyką literacką i publicystyką. Ciągle uderzał w tony społeczne, lecz przykre zdarzenia z życia osobistego spowodowały zmianę w jego twórczości. Teraz na pierwszy plan zaczęły się wysuwać tematy pesymizmu, cierpienia i buntu. Pod koniec życia wydźwięk poetyckiej twórczości artysty znów się zmienił. Udany związek z trzecią żoną oraz przeprowadzka na Podhale wprawiły Jana Kasprowicza w lepszy nastrój, który się uwidocznił w kolejnych dziełach poetyckich. Pełne są ciepła, spokoju i przepełnia je nastrój góralskiej gawędy. Tematyka górska stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów twórczości Kasprowicza.
Cechą charakterystyczną twórczości artysty była ciągła ewolucja wyrażanego w niej postrzegania świata. Wiązało się to z jego doświadczeniami życiowymi, tym samym wyrażając aktualny stan ducha poety. W twórczości Kasprowicza wielokrotnie pojawiają się motywy religijne, początkowo szczególnie związane z drogą krzyżową oraz Golgotą, by w późniejszym okresie ewoluować do „franciszkańskiej” afirmacji życia. Kolejnym stałym elementem jego twórczości były zachwyty na pięknem przyrody rodzinnych Kujaw oraz Tatr, z którymi związał swoje późniejsze życie.
Biografowie poety wskazują na jego inspirację takimi artystami, jak Rimbaud, Bertrand czy Shelley. Zwraca się też uwagę na ewolucje w opisywaniu przez Kasprowicza miłości, od mocno negatywnego jej postrzegania, aż do zupełnej zmiany w tym zakresie w późniejszym okresie życia. Najciekawszą opinię o twórczości Jana Kasprowicza wypowiedział inny wielki twórca, Witold Gombrowicz: „Kasprowicz. Chleb razowy, gołębia dusza, szczerozłoty piewca… Ale także: chłop – zdrajca, kmieć fałszywy, nienaturalna natura, robiona prostota. Kasprowicz, odszedłszy od chłopa i przemieniwszy się w inteligenta, chciał jednak pozostać chłopem – jako inteligent”.
Do najbardziej znanych utworów autora należą: „Wiatr halny”, „Cisza wieczorna”, „Taniec zbójecki”, cykl wierszy „Z legend o Janosiku” i legenda „O śpiących rycerzach w Tatrach”. Wiele z nich powstało pod natchnieniem samotnych wędrówek tatrzańskich. Zmarł 1 sierpnia 1926 roku. Szczątki artysty spoczywają w mauzoleum na Harendzie.
Polecamy biografię tego wyjątkowo interesującego pisarza w dziale historia-kultura PAI
Jan Kasprowicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
