POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA
STOWARZYSZENIA "WSPÓLNOTA POLSKA"
Dom Polonii w Warszawie
ul. Krakowskie Przedmieście 64, 00-322 Warszawa
CZYTAJ WIĘCEJ
2-go marca na scenie Domu Polskiego w Barze zagościł Zapust – mantuański książę. Przybył on z kraju gdzie wszystko dzieje się na opak. Wraz z nim pojawiła się gromada młodzieży śpiewając wesołą piosenkę – wszyscy serdecznie witani przez gospodynią i gospodarza wydarzenia. To tylko początek spotkania zapustowego, które miało miejsce w dniu 2-go marca 2019 roku, a którego celem było przybliżenie, w formie wesołego spektaklu i wspólnej radosnej zabawy, częściowo już zapomnianych zwyczajów związanych z ostatnim tygodniem karnawału.
Korespondencja dla PAI
Małgorzata Miedwiediewa Dyrektor Domu Polskiego w Barze
Nawiązując do tradycji okresu międzywojennego, odrodzony w 1989 r. Senat ponownie objął opieką Polaków żyjących poza ojczyzną. Marszałek Senatu jest patronem honorowym wielu inicjatyw na rzecz Polonii, a także ważnych wydarzeń z udziałem rodaków z zagranicy. Dzięki pracom Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą Senat dba o utrzymanie więzi z krajem przez Polaków i osoby polskiego pochodzenia zamieszkałe za granicą. Interesuje się ich aktualnymi problemami i statusem prawnym w krajach zamieszkania. Inicjuje aktywność i współpracę środowisk polonijnych i polskich w świecie. Dba o ochronę polskiego dziedzictwa kulturowego, narodowej tradycji i obyczaju.
W 1990 r. powołano do życia organizację pozarządową Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”, którego prezesem został marszałek Senatu I kadencji Andrzej Stelmachowski. Stowarzyszenie działa pod patronatem Senatu Rzeczypospolitej Polskiej i współpracuje z Ministrem Spraw Zagranicznych. Stowarzyszenie, traktując swoją pracę jako służbę, stale rozwija zakres zaangażowania w celu umacnianiu więzi Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą z Ojczyzną. Stowarzyszenie realizuje zadania państwowe zlecane przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Ministerstwo Sportu.
W nocy z 9 na 10 lutego 1940 r., z zajętych przez Związek Sowiecki polskich Kresów Wschodnich deportowano pierwszych 140 tys. Polaków zamieszkujących te tereny, głównie rodziny polskich wojskowych, urzędników państwowych, a także pracowników leśnych i kolejowych. Przez władze ZSRS zostały one uznane jako „element niepewny”, zagrażający sowietyzacji okupowanych ziem. Niestety, luty 1940 r. nie kończył gehenny Polaków zamieszkujących Kresy Wschodnie. Do czerwca 1941 r. Sowieci przeprowadzili łącznie cztery deportacje. Historycy szacują, że w ich ramach wywieziono w głąb Związku Sowieckiego co najmniej kilkaset tysięcy Polaków.
Deportowanych przewożono w wagonach towarowych z zakratowanymi oknami. Do wagonu ładowano po 50 osób, a czasami więcej. Podróż na miejsce zsyłki trwała nawet kilka tygodni. Warunki panujące w czasie transportu były przerażające, ludzie umierali z zimna, z głodu i wyczerpania.
